သမန္းက် ား၏ ခ်စ္ပုံျပင္
===================
ရခိုင္႐ုိးမေတာႀကီး၏ေတာတြင္းတစ္ေနရာ။
တစ္ေတာလုံးတစ္ေတာင္လုံးသည္ ယေန႔အတြက္ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။
"ခြၽတ္...ဂြၽတ္..ဂြၽတ္ .."
သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားအားနင္းျဖတ္၍ ေလ်ွာက္လာေသာေျခသံမ်ားၾကားလိုက္ရျခင္းနဲ႔အတူ
လူႏွစ္ေယာက္သည္ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွထြက္လာၿပီး အတန္ငယ္ ႐ွင္းလင္းေနေသာ ျမက္ခင္း ျပင္တြင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။
တစ္ေယာက္မွာ အသက္[၅၀] အရြယ္လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး..
ေနာက္တစ္ေယာက္မွာကား အသက္ ဆယ့္ခြန္ ဆယ့္႐ွစ္အရြယ္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။
လူငယ္ကား အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း
အရြယ္နဲ႔မမ်ေအာင္ပင္ ခႏၶာကိုယ္ ကက်စ္လစ္သန္မာေသာ သူတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။
"ကဲ ေနာင္႐ုိး အသင့္ျဖစ္ၿပီလား "
"ဟုတ္က့ဲ ဦးေလး
ကြၽန္ေတာ္အဆင့္သင့္ျဖစ္ပါၿပီ"
"ကဲ...ဒါဆို စလိုက္ရေအာင္"
ေနာင္႐ုိးဆိုေသာလူငယ္က လက္ယက္ခ်ည္ထည္ အက်ီအားခြၽတ္လိုက္သည္။
ေနာက္တဆက္တည္းပင္ ႐ုိးရာသင္တိုင္း ခ်ည္ထည္
ပုဆိုးကိုပါ ဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္ေသာအခါ ေနာင္႐ုိးဆိုေသာလူငယ္ကား တကိုယ္လုံး မိေမြးဖေမြးအတိုင္း႐ွိေနေတာ့သည္။
ဦးေလးျဖစ္သူက တူျဖစ္သူ အဝတ္အစားမ်ားေအာက္ေကာက္လိုက္ရင္း အနီးအနား႐ွိ အျမင့္ဆုံးဟုဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ သစ္ပင္ေပၚသို႔ အရြယ္နဲ႔မမ် ေပါ့ပါးျဖတ္လတ္စြာ တက္ေရာက္သြားေတာ့သည္။
သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားသို႔ ေရာက္ေအာင္တက္လိုက္ရင္း
ခြတစ္ခုတြင္ထိုင္လိုက္ရင္း တူျဖစ္သူေနာင္႐ုိးဆီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။
ေနာင္႐ုိးဆိုေသာ လူငယ္ေလးကား ေျမကြက္လပ္ေပၚတြင္ မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ၿငိမ္သက္ရင္း
ပါးစပ္တလူပ္လူပ္ျဖင့္ ႐ွိေနသည္။
[မႏၱန္တပုတ္အား ရြတ္ဆိုေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။]
ခနအၾကာ ေနာင္႐ုိးမ်က္လုံးမ်ားဆတ္ခနဲ ဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။
ထူးျခားစြာ ေနာင္႐ုိး မ်က္လုံး ႏွစ္လုံး ဟသၤာ ျပဒါးက့ဲသို႔
ရဲရဲ နီေနလ်က္ ႐ွိေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ........
"ေျဖာင္း....ေျဖာင္း.......က် ား....."
ထူးဆန္းလြန္းလွေသာ အေျခအေနတစ္ခုသည္
မ်က္လွည့္ျပကြက္တစ္ခုက္ို ၾကည့္ေနရသည္အလား
လ်ွပ္တပ်က္ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။
လက္ခေမာင္းႏွစ္ဖက္အား တေျဖာင္းေျဖာင္း ခတ္ရင္း
မွ က်ား ဟုက်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ရင္း ေနာက္ဂြၽမ္းပစ္လိုက္ေသာ ေနာက္႐ုိးကား ေလေပၚမွျပန္က်အလာတြင္ နဂိုပုံစံ မဟုတ္ေတာ့ပဲ
က်ားတစ္ေကာင္အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားေသာေၾကာင့္
ပင္ျဖစ္သည္။
"ေဝါာင္း"
က်ယ္ေလာင္ေသာ ဟိန္းေဟာက္သံႀကီးတစ္ခ်က္ျပဳ လိုက္ရင္း ေနာင္႐ုိးတစ္ျဖစ္လဲ က်ားႀကီးသည္
ထိုေနရာမွ တဆင့္ေတာတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေတာ့သည္။
ဦးငေပြးတစ္ေယာက္ကား အပင္ေပၚမွေနရင္း
ရင္တမမ ျဖင့္စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနမိသည္။
တကယ္က သူတို႔မ်ိဳးႏြယ္စု တစ္ခုလုံးသည္
မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းအေမြအျဖစ္ ဒီသမန္းက်ား
ပညာရပ္အား သင္ယူလာခ့ဲၾကသည္မွာ သူ႔လက္ထက္အထိပင္ျဖစ္သည္။
ခုသူသည္ ဒီပညာအေမြအားေနာက္ဆုံးဆက္ခံသူပင္ျဖစ္သည္။
သူကား တကိုယ္တည္းလူပ်ိဳႀကီးမို႔ ညီမျဖစ္သူမွေမြးေသာ တူျဖစ္သူေနာင္႐ုိးအားဒီပညာရပ္အားလက္ဆင့္ကမ္းအေမြအျဖစ္ေပးေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေနာင္႐ုိးအားေမြးရင္း သူ႔ညီမသည္မီးတြင္းထဲဆုံးပါးသြားခ့ဲသလို
ေနာင္႐ုိး အေဖသည္လည္း ေနာင္႐ုိး ငါးႏွစ္သား
အရြယ္ေလာက္မွာပင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ဂါျဖင့္
ေသသြားခ့ဲသည္။
ထို႔ေၾကာင့္တစ္ကိုယ္တည္း လူပိ်ဳႀကီးသူ႔အတြက္
ေနာင္႐ုိးကို အေဖလိုတမ်ိဳး အေမလိုတစ္မ်ိဳး အခ်စ္ပိုခ့ဲရသည္။
ဒီေန႔သည္
သမန္းက်ားပညာရပ္အား ပထမဆုံး လက္ေတြ႔သင္ေပးေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။
ထို႔အတူ ...
သူ႔စိတ္တြင္း စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ား ျဖင့္႐ွိေနသည္။
ဒီပညာရပ္သည္လူတစ္ေယာက္မွ က်ားတစ္ေကာင္အျဖစ္ေျပာင္းလဲေသာအခါ မေမ်ာ္လင့္ေသာ အခက္အခဲမ်ားလည္းၾကဳံ ေတြ႔ရတတ္
ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
ပထမအဆင့္ လူမွက်ားအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲရာတြင္
သမန္းက်ားဂါထာအား အသုံးျပဳ ရသလို စိတ္အတြင္း
မိမိသည္ က်ားတစ္ေကာင္ျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္စိတ္ျပင္းထန္ေနဖို႔လည္း လိုသည္။
ယုံၾကည္စိတ္မျပင္းထန္ပဲ မႏၱန္သည္ မစြမ္းႏိုင္ေပ။
ထို႔အတူ ယုံၾကည္စိတ္မ႐ွိပဲ က်ားတစ္ေကာင္အျဖစ္သို႔
ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မည္မဟုတ္ ....
ယခုပထမအဆင့္ကား ေ႐ွာေ႐ွာ ႐ူ႐ူ ေအာင္ျမင္သြားခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။
ဒုတိယအဆင့္
က် ားအျဖစ္အမဲလိုက္ရာတြင္ တကယ့္က်ားအစစ္မ်ားနဲ႔ရင္ဆိုင္ေတြ႔ပါက
ကိုယ္မႏိုင္လ်ွင္ အသက္ဆုံး႐ူးရတတ္သည္။
ေနာက္ဆုံးအဆင့္ သမန္းက်ားသည္ သူမူလ လူသားဘဝအားေျပာင္းလဲရန္ က်ားဘဝအျဖစ္ေျပာင္းလဲေသာ ယခုေနရာအား
အခ်ိန္မွီ ျပန္ေရာက္လာဖို႔လိုအပ္သည္။
အကယ္၍ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သတ္မွတ္ေနရာသို႔ ျပန္မလာႏိုင္ပါက လူသားအျဖစ္ကို
ျပန္လည္ေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပဲ တစ္သက္လုံး
က်ားဘဝျဖင့္ ေနထိုင္သြားရမည္ျဖစ္သည္။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ် ားေၾကာင့္ ဦးငေပြး တစ္ေယာက္
ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အတန္ငယ္ခန္႔ၾကာသြားေသာအခါ
အဝါစင္းၾကားျဖင့္ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္သည္
သစ္ပင္မ်ားၾကားမွ ေျမကြက္လပ္ဆီ သို႔ လ်ွင္ျမန္စြာေျပးလြားေရာက္႐ွိလာေတာ့သည္။
က်ားႀကီးပါးစပ္တြက္ကား "ေခ် " အေသတစ္ေကာင္အားလည္ပင္းကိုက္ခဲကာလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
က်ားႀကီးက ေခ် အားျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ကိုက္ထားရာမွလြတ္ခ်လိုက္သည္။
"ေဟး......"
"ေဝါာင္း.......ေဝါင္း......ေဝါင္း....."
ဦးငေပြးက အသံျပဳလိုက္ေသာအခါ ဦးငေပြး႐ွိေနရာ သစ္ပင္ေအာက္က်ားႀကီးက ေျပးလာရင္း မာန္ဖီဟိန္းေဟာက္ကာ ခုန္၍ ခုန္၍ ဦးငေပြးအား ရန္ျပဳရန္ႀကိဳးစားေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဦးငေပြး
ဆီေရာက္ေအာင္ေတာ့ျဖင့္မခုန္ႏိုင္ေခ် ။
ဦးငေပြး ကားနဂိုကတည္းက
ႀကိဳသိ၍ သစ္ပင္၏ ခပ္ျမင့္ျမင့္က်ားမခုန္ႏိုင္ေလာက္
ေသာေနရာတြင္တက္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္
ဦးငေပြးသည္ သူ႔လက္အတြင္းကိုင္ထားေသာ
ေနာင္႐ုိး၏ အဝတ္အစားမ်ားအား က်ားႀကီးေ႐ွ႕ ပစ္ခ်လိုက္သည္။
က်ားႀကီးသည္ မာန္ဖီဟိန္းေဟာက္ ရပ္သြားကာ အဝတ္အစားအား နမ္း႐ူံေနေတာ့သည္။
[လူသားဘဝအားျပန္လည္ရယူရာတြင္ မိမိအဝတ္အစားတြင္ စြဲေနေသာ ကိုယ္ရနံျဖင့္
လူသားဘဝအား အမွတ္ရေစျခင္းျဖစ္သည္။]
ဦးငေပြး ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေလးဖက္ေထာက္အေနအထားျဖင့္
လူအသြင္ျပန္လည္ ေရာက္႐ွိေနကာ
ကုန္းကုန္းကြကြ ႐ွိေနေသာ ေနာင္႐ုိးအားေတြ႔လိုက္ရတာေၾကာင့္
ဦး ငေပြး သစ္ပင္ေပၚမွ အလ်ွင္အျမန္
ဆင္းလာခ့ဲေတာ့သည္။
"လူေလး.....အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ဟင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး
ဦးေလး...."
"ကဲ....အဝတ္အစား ဝတ္လိုက္အုံး
ေရာ့ေရဗူးယူ ပါးစပ္ကေသြးေတြလည္း
ပလုတ္ က်င္းလိုက္အုံး...."
"ဟာ..ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္မွာ
ေသြးေတြေရာက္ေနပါလား
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ "
"ဟိုမွာ ၾကည့္လိုက္ပါအုံး ငါ့တူရဲ႕
ပထမဆုံးအမဲေကာင္"
"ဟုတ္ပါရဲ႕ ဒါကြၽန္ေတာ္ဖမ္းလာတာလား"
"ဟုတ္တာေပါ့ကြာ မင္းကိုယ္တိုင္က်ားအျဖစ္နဲ႔
အမဲလိုက္လာခ့ဲတာ"
ေနာင္႐ုိးလည္း သူ႔အဝတ္အစားမ်ားေကာက္ဝတ္ရင္း
ပါးစပ္အတြင္းမွေသြးမ်ားအားေရျဖင့္ ပလုပ္က်င္းေထြး
ထုတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္
ေခ်အား ေ႐ွ႕လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးခ်ည္၊ ေနာက္လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပူးခ်ည္လိုက္ရင္း ဝါးတစ္ေခ်ာင္းလ်ိဳ သြင္းရင္း တူဝရီးႏွစ္ေယာက္
ေ႐ွ႕တစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထမ္းရင္း
ေပ်ာ္ရြင္စြာ ရြာသ္ို႔ ျပန္လာခ့ဲၾကေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
နံနက္ခင္း။
ဖိုးေခါင္ေတာင္ေက် းရြာေလးသည္ မနက္ခင္းအလင္း
ေရာင္ေအာက္တြင္ ေတာေတာင္ႀကီးမ်ားအားေနာက္ခံထား၍ ၾကည့္ရသည္မွာ အင္မတန္ သာယာေနလ်က္႐ွိသည္။
အိမ္ေျခ ၅၀. နီးပါးခန္႔သာ႐ွိၿပီး ရြာသားမ်ားကား
အမဲလိုက္၊ ေတာင္ယာစ္ိုက္လုပ္ငန္းျဖင့္ ႐ုိးသားစြာ
အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျပဳ လုပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ကင္းေဝကာ တကယ့္
တကယ့္ သီးျခားေအးခ်မ္းရာေနရာေလးပင္ျဖစ္သည္။
"ဒူ.....ဒူ.......ဒူ......"
ေမာင္းသံတဒူဒူၾကားလိုက္ရျခင္းနဲ႔အတူ ရြာသားမ်ားလူပ္လူပ္ရြရြျဖစ္ကာ စု႐ုန္းရင္း ရြာလည္တြင္႐ွိေသာရြာ သူႀကီးအိမ္သို႔ေရာက္လာခ့ဲၾကေတာ့သည္။
ရြာသူႀကီးက အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနဟန္ျဖင့္မတ္တပ္ရပ္ကာ
သူျခံဝိုင္း အတြင္းေရာက္လာေသာ ရြာသားမ်ားအားတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"က်ဳပ္ရြာသားေတြကို အေရးတႀကီးဆင့္ေခၚရတ့ဲ
အေၾကာင္းကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ရြာအတြက္ ဝမ္းသာစရာ
သတင္း ေျပာစရာ ႐ွိလို႔ပါပဲ
အဲသတင္းက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ က်ဳပ္အပါဝင္ ေသစာ႐ွင္စာ ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္
တတ္ခ့ဲ ရတယ္ ရြာက ေဝးလံေခါင္သီတ့ဲ ဘယ္သူမွ
မလာခ်င္ၾကဘူး...
ခုေတာ့ ရြာကခေလးေတြကို စာသင္ဖို႔ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္
မနက္ျဖန္ေရာက္ေတာ့မယ္
က်ဳပ္နဲ႔ ရြာသားတခ်ိဳ႕မနက္က်ရင္ သြားႀကိဳဳ ၾကမယ္....
ေနာက္တစ္ခုက ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတ့ဲ စာသင္ေက်ာင္း
ေလးကို မနက္အၿဖန္ ျပန္လည္ျပဳ ျပင္ထားၾကဖို႔ပါပဲ.....
ကဲ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ဒါေလာက္ပါပဲ ကို႔အိမ္ကိုယ္ျပန္လို႔ရပါၿပီ...."
သူႀကီးစကားအဆုံးမွာ ရြာသားမ်ားသူႀကီးအိမ္မွ အလ်ိဳ လ်ိဳ ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။
အားလုံးရင္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ရြင္ေနၾကသည္ကို သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားက ဖုံးဖိမရ ေပၚ လြင္ေနသည္။
ေနာင္႐ုိးစိတ္အတြင္းမွာလည္း ထိုသတင္းေၾကာင့္ အထူးပင္ေပ်ာ္ရြင္ေနမိသည္။
သူငယ္ငယ္ကတည္းက ရြာေက်ာင္းေလးတြင္ဆရာမ႐ွိ။
ေဝးလံေခါင္သီလွေသာ သူတို႔ရြာေလးသို႔ ဘယ္သူမွမလာခ်င္ၾက ထို႔ေၾကာင့္သူသည္စာတတ္
ခ်င္ေပမယ့္စာသင္ခြင့္မ႐႐ွိခ့ဲေခ် ..။
ထို႔ေၾကာင့္
ဒီသတင္းသည္ သူတို႔တစ္ရြာလုံးအတြက္ အေပ်ာ္ရြင္
ရဆုံးသတင္းပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ျမပန္းျဖဴ အေနျဖင့္ ဒီဖိုးေခါင္ေတာင္ရြာေလးသို႔ေရာက္႐ွိလာခ့ဲသည္မွာတပတ္ခန္႔ပင္႐ွိၿပီျဖစ္သည္။
သူမေက်ာင္းဆရာမစလုပ္စဥ္ကတည္းကပင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တခုခ်ၿပီးမွ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္အားေရြးခ်ယ္ခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။
သူမဆုံးျဖတ္ခ်က္ကား
သူမေက်ာင္းဆရာမျဖစ္လ်ွင္ ပညာတကယ္လိုခ်င္လ်ွက္နဲ႔
ပညာသင္ခြင့္မရေသာ ဒီလိုအရပ္ေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္မည္ဟုစိတ္ကူးထားခ့ဲျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ခုေတာ့ သူမေရာက္လာခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ျပတြင္က်င္လည္ေနထိုင္ခ့ဲရေသာ သူမအတြက္
ယခုလို ေတာေတာင္ထဲမွ ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာသို႔
ေရာက္႐ွိလာသူအတြက္ အခက္အခဲအေျမာက္အျမား
ၾကဳံ ရသည္။
သို႔ေသာ္သူမစိတ္မပ်က္မိ
သူမစိတ္က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုအတြက္ဘယ္ေတာ့မွေနာင္တရမိလိမ့္မည္မဟုတ္ေခ် ။
သူမအတြက္ရြာထဲတြင္သီးသန္႔အိမ္ငယ္ေလးတစ္လုံးေဆာက္လုပ္ေပးထားျခင္းနဲ႔အတူ ညအိပ္လ်ွင္ရြာထဲမွေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က
အေဖာ္အျဖစ္လာအိပ္ေပးတတ္သည္။
စားေသာက္ေရးအတြက္မူကား ထမင္းစားခါနီးတိုင္း
ရြာထဲမွ တအိမ္တစ္ခြက္ျဖင့္ ဟင္းလာေပးၾကသည္မွာ
သူမပင္တားယူရသည္။
ဆင္းရဲေသာ္လည္း သေဘာမေနာေကာင္းလြန္းလွေသာ
ေတာသူေတာင္သားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ဒီေန႔မနက္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူမအတြက္ ထူးျခားမူတစ္ခုၾကဳ ံေတြ႔လိုက္ရသည္။
သူမစားပြဲေပၚတြင္ ငွက္ေပ်ာဖက္ျဖင့္ပတ္လ်က္
စည္းေႏွာင္ထားေသာ သစ္ခြေလးတစ္ခိုင္အားေတြ႔လိုက္ရသည္။
ဘယ္သူလာထားမွန္းမသိ။
သို႔ေသာ္ သစ္ခြပန္းေလးကား အျဖဴ ေရာင္လြလြ တြင္အနက္စက္ကေလးမ်ား ဟိုတစက္ ဒီတစက္ျဖင့္
အလြန္လွပေသာ သစ္ခြပန္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဒီပန္းကို ဘယ္သူကလာထားတာလဲဆိုေသာ
ေမးခြန္းအားေတြးမေနေတာ့ပဲ သူမသစ္ခြပန္းခိုင္ေလးအား ဆံညႇပ္ျဖင့္ေခါင္းေပၚတြင္
ပန္လိုက္မိသည္။
ေန႔လည္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ သူမစိတ္တိုေနမိသည္။
မတ္ိုပဲ ေနမလား ေက်ာင္းက အတန္ငယ္နိမ့္ၿပီး ေဘးမွ ဝါးမ်ားယက္ကာ အကာအျဖစ္ ကာရန္ထားသည္မို႔
ထိုဝါးကပ္မ်ားၾကားမွ လူတစ္ေယာက္ သူမစာသင္ေနသည္ကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကရပ္ၾကည့္ေနသည္မသ္ိ ။
သူမ သတိထားမိခ်ိန္ အထိ ထိုသူသည္ထိုေနရာမွာပင္႐ွိေနေသးသည္ကို ဝါးကပ္မ်ားၾကားမွ ႐ုိးတိုး ရိပ္တိတ္ေတြ႔ေနရသည္။
သူမစ္ိတ္မ႐ွည္ေတာ့ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ႐ွိသူပီပီ..
သူမေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ရင္း ထိုသူရပ္ေနရာ
ေနရာသို႔ အလ်ွင္အျမန္ သြားလိုက္သည္။
"ဒီမွာ ....ဒီမွာ ႐ွင္ဘာသေဘာလဲ
ကြၽန္မကို ဘာသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ေနတာလဲေျပာ
႐ွင္ဒီေနရာမွာ႐ွိေနတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ဆိုတာ ကြၽန္မသိတယ္ေနာ္ "
"ကြၽန္ေတာ္.....ကြၽန္ေတာ္......"
ထိုသူသည္ သူမထက္အနည္းငယ္ ငယ္ရြယ္ပုံရၿပီး
သူမ သူမေတြ႔သြားျခင္းေၾကာင့္ အနည္းငယ္႐ွက္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနပုံလည္း ရသည္။
"႐ွင္ ဘာအခုမွ အူေၾကာင္ၾကားလုပ္မေနနဲ႔
ကြၽန္မေမးတာ မေျဖရင္ရြာလူႀကီးဆီတိုင္ရလိမ့္မယ္"
"ဟာ...သူႀကီးဆီေတာ့ မတိုင္ပါနဲ႔ ဆရာမ
ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္....."
ထိုသူကား ရြာလူႀကီးဆီတိုင္မည္ဆိုေသာစကားေၾကာင့္
ျပာျပာ သလဲျဖင့္ သူမအား ျပန္ေျပာလာျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးသည္ရဲတက္လာၿပီးမ်က္ရည္မ်ား
ျဖင့္ရစ္ဝဲတက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္သူမပင္ အ့ံျအသင့္သြားမိသည္။
"ကြၽန္..ေတာ္..ဆရာမကို..ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူးဆရာမ.....
ကြၽန္ေတာ္...စာသင္ခ်င္လို႔ လာၾကည့္မိတာပါ...
"ဟင္"
ထိုသူကား သူ႔စကားဆုံးသည္နဲ႔ ထိုေနရာမွ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
သူမစာသင္ခ်ိန္တစ္ေလ်ွက္လုံး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိေတာ့သည္ ။
မနက္တိုင္း သူမစားပြဲေပၚသ္ို႔ သစ္ခြပန္းခိုင္ေလးမ်ားသည္
စဥ္ဆက္မျပတ္ေရာက္လာေနတတ္သည္။
သို႔ေသာ္လာပို႔သူကိုကား ယခုအခ်ိန္ထိသူမ မေတြ႔ရေသး သူမဒီရြာေလးသို႔ေရာက္႐ွိေနခ့ဲသည္မွာပင္
တစ္လတင္းတင္းျပည့္ခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။
သစ္ခြပန္းမ်ားစတင္လက္ခံရ႐ွိသည့္ေန႔နဲ႔တြက္လ်င္ သုံပးတ္ပင္ေက်ာ္သြားခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။
ပန္းမ်ားကား အေရာင္အေသြးစုံလင္လွေသာ သစ္ခြပန္းမ်ားျဖစ္သလို ႐ွားပါးသစ္ခြမ်ိဳးမ်ားဟုသူမထင္သည္။ သူမတစ္ခါမွပင္မေတြ႔ဖူးေခ် ။
မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ေနာင္႐ုိးသည္
ေတာထဲမွ မိ်ဳး ယူလာာက အိမ္တြင္ပ်ိဳးထားေသာ သစ္ခြ႐ုံေလးအတြင္း ယေန႔အတြက္ အဝါ ေရာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
သစ္ခြ ခိုင္ေလး တစ္ခိုင္းအား ဂ႐ုတစိုက္ခူးလိုက္သည္။
သူ႔စိတ္အတြင္း ဒီပန္းလးပန္လ်ွက္လွပေနမည္ျဖစ္ေသာ
ဆရာမေလးမ်က္ႏွာအား ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
ေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုုလုံးသည္မနက္အေစာႀကီးမို႔ တိတ္ဆ္ိတ္ ၿငိမ္သက္ေနလ်ွက္႐ွိသည္။
သစ္ခြပန္းအား ဆရာမစားပြဲတြင္တင္ၿပီး အသာအလွည့္အထြက္.......
.."ဟင္.....ဆရာမ"
သူအားဘယ္အခ်ိန္တည္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနမွန္းမသိေသာ ျမပန္းျဖဴ အားေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
"ပန္းလာေပးတာပဲ ေပၚတင္လာေပးလို႔ရပါတယ္
႐ွင့္သစ္ခြပနး္ေလးေတြ က်မႀကိဳက္တယ္ ."
"ဟုတ္က့ဲ ကြၽန္ေတာ္
ဆရာမ စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔ပါ "
"ဒါနဲ႔ ႐ွင္ဟိုတခါလာၾကည့္တာ
စာသင္ခ်င္လို႔ ဟုတ္လား ....."
"ဟုတ္က့ဲ ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္
ကတည္းက စာအရမ္းသင္ခ်င္ခ့ဲတယ္
သင္ခြင့္မရခ့ဲဘူး ဒါေၾကာင့္ လာၾကည့္ေနခ့ဲမိတာပါ"
သူမစိတ္အတြင္းစိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္ခ့ဲရေသာ
ထိုကိစၥအတြက္ ထိုသူက္ို ကူညီရန္ သူမဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။
"႐ွင္တကယ္ ..စာသင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္မနက္ျဖန္
ေက်ာင္းကိုလာခ့ဲ "
"ဗ်ာ....ဆရာမ...ဒါေပမယ့္..."
"ဘာလဲ...႐ွင္ကခေလးေတြနဲ႔ေရာၿပီး
စာသင္ရမွာ႐ွက္လို႔လား....
ကဲဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းလာခ့ဲ...."
"ဟုတ္..ဟုတ္က့ဲ...�ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာမ"
"ေအာ္ ဒါနဲ႔ ႐ွင့္နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ..."
"ေနာင္႐ုိး...ပါ..."
"ေအာ္ကိုေနာင္႐ုိး ကြၽန္မ
နာမည္ကိုလည္းမွတ္ထားေပါ့.....
ျမပန္းျဖဴ တ့ဲ"
ေနာက္တစ္ေန႔မွာပင္ ေနာင္႐ုိးေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာခ့ဲသည္။
ေနာင္႐ုိးသည္စာသင္ခ်ိန္အတြင္း ပီဘီခေလးငယ္တစ္ဦးပမာပင္ သူမသင္ေပးသမ်
မ်က္လုံးအဝိုင္းသားျဖင့္ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနတတ္သည္။
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္မပ်က္သူမအတြက္မ႐ုိႏုိင္ေသာ သစ္ခြေလးမ်ား ေနာင္႐ုိးယူလာေပးတတ္သည္။
ရက္မွလေျပာင္းလာေသာအခါ
ရင္းႏွီးမူ သံေယာဇဥ္ေလးမ်ားသူမတို႔ ခိုင္မလာခ့ဲမိၾကေတာ့သည္။
တစ္ခါတရံ စာသင္ေနခ်ိန္အတြင္းသူမကိုတခါတေလ သတိလက္လြတ္ေငးၾကည့္ေနတတ္ေသာ ေနာင္႐ုိးအၾကည့္မ်ားေၾကာင့္အသက္႐ူမွားခ့ဲရသည္ကအခါခါ.....။
ခုေတာ့ စာသင္ႏွစ္ကုန္ဆုံး၍ သူမေနရပ္္ျပန္ရေပေတာ့မည္္။
မနက္ျဖန္ဆိုလ်ွင္ ဒီရြာေလးနဲ႔ခနခြဲရအုံးမွာမို႔
တစ္ရြာလုံးစ္ိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသလို သူမသည္လည္း
႐ိုးသားေအးခ်မ္းလွေသာ ဒီရြာေလးအား သံ�ေယာဇဥ္�
ၿငိတြယ္မိေနခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။
"ဆရာမ...မနက္ျပန္ေတာ့မယ္ဆို..ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ေနာင္႐ုိး..မနက္ဖန္ ပန္း ျပန္ေတာ့မယ္"
ေနာင္႐ုိးကား စိတ္မေကာင့း္ျဖစ္ေနဟန္ျဖင့္
ႏြမ္းလ်ေသာ
မ်က္ႏွာျဖင့္ သူမထံလာေရာက္ေမးျမန္းေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
"ေနာက္ျပန္မလာေတာ့ဘူးလားဟင္...ဆရာမ"
"ေအာ္ ...ကိုေနာင္႐ုိးေရ..ေနာက္ႏွစ္စာသင္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ကြၽန္မျပန္လာမွာေပါ့..."
"ေအာ္...ဝမ္းသာလိုက္တာ ဆရာမေရ
ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမလာေတာ့ဘူးထင္လို႔
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ....."
"ေအာ္လာမွာေပါ့ ကိုေနာင္႐ုိးေရ ပန္း လည္းဒီရြာေလးကို သံ�ေယာဇဥ္� ျဖစ္ေနပါၿပီ...႐ွင္...."
."ေအာ္ဒါနဲ႔ ဆရာမ မနက္ျပန္ရင္ ကားဂိတ္႐ွိတ့ဲအနီးဆုံးရြာထိ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးပါရေစ....."
"ေအာ္..ဟုတ္က့ဲ ကိုေနာင္႐ုိး"
မနက္ ႐ွစ္နာရီခန္႔သူမျပန္မည္ဆို၍ ရြာထိပ္ထိတစ္ရြာလုံးလိုက္ပို႔ၾကသည္။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္က်န္ေနခ့ဲေသာ ရြာသားမ်ားအား
လက္ျပရင္း ေနမျမႇင့္ခင္ ကားဂိတ္႐ွိေသာ ရြာေရာက္ရန္
ခရီးဆက္ခ့ဲၾကသည္။
ေနာင္႐ုိးေက်ာတြင္ကား ရြာသားမ်ားလက္ေဆာင္ေပးေသာ ပစၥည္�း ျခင္းႀကီးကအျပည့္အေမာက္။
"ကိုေနာင္႐ုိး ေမာေနၿပီလား ပစၥည္�း ေတြကအေလးႀကီးေတြ..."
"ကြၽန္ေတာ္..တို႔ေတာသားေတြအတြက္
ဒါေလာက္ကေတာ့အေပ်ာ့ပါ ဆရာမ
ေမာရင္နားခ်င္နားရေအာင္ေလ....."
"ေအာ္...ရပါတယ္ ကိုေနာင္႐ုိးေနမျမင့္ခင္အနီးဆုံး
ရြာေရာက္ဖို႔လိုတယ္ မနားေတာ့ဘူး..."
ေနာင္႐ုိးေျပာလည္းေျပာစရာပင္ ေတာလမ္းေတာင္လမ္း
သြားလာက်င့္မ႐ွိေသာသူမေခြၽးေတြပ်ံေနကာ ပစၥည္�း ျခင္းႀကီးထမ္းထားေသာေနာင္႐ုိးကိုပင္မွီေအာင္လိုက္ေနရသည္။
ေတာင္ၾကားေတာလမ္းေလးမ်ားကားေက်ာက္စရစ္
ခဲေသးမ်ားျဖင့္ သြားလာေနက်မဟုတ္က သြားလာရန္မလြယ္ကူေခ် ...။
ရြာနဲ႔ အနည္းငယ္လွမ္းေသာေနရာသို႔
မတု႔ိေရာက္ခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။
ေတာင္ႏွစ္လုံးၾကား
လ်ိဳေျမာင္ေလးတစ္ခုအားျဖတ္ေလ်ာက္ရန္ လ်ိဳေျမာင္
လမ္းအတိုင္းေလ်ာက္အလာ...."
"ဟင္"
ေ႐ွ႕မွေလ်ာက္ေနေသာေနာင္႐ုိးကား ေလ်ာက္ေနေသာေျခလွမ္းရပ္တန္႔ကာေ႐ွ႕သို႔ အ့ံျအတႀကီးစိ္ုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ......ကိုေနာင္႐ုိး....ေအာင္မေလး
က်ား....က်ားႀကီး...."
ေနာက္မွေလ်ွာက္လာေသာ သူမေနာင္႐ုိးအနီးေရာက္ေသာအခါ ေ႐ွ႕မွျမင္ကြင္းအား
ေသခ်ာေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
သူမတို႔ေ႐ွ႕တြင္က်ားႀကီးတေကာင္႐ွိေနျခင္းပင္
က်ားကား က်ားနာတစ္ေကာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။
ေနာက္ေျခတေခ်ာင္း ကေထာ့နဲ႔ ေထာနဲ႔ျဖင့္
ေ႐ွင္လြဲမရေသာ အေျခအေနတြင္ က်ားနဲ႔လူထိပ္တိုက္
ေတြ႔ၾကၿပီျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ခုကား ယခုက်ားသည္ေ႐ွာင္သြားမည့္က်ားမ်ိဳးမဟုတ္
က်ားနာသည္ ေတာတိရိစၦန္မ်ားအားအမဲလိုက္ရန္မ
လြယ္ကူေသာေၾကာင့္ လူသားမ်ားေနထိုင္ရာ ရြာအနီး
သို႔ လာေရာက္ကာ ႏြားမ်ား ဆိတ္မ်ား အားအလြယ္တကူ ဖမ္းယူစားေသာက္တတ္သလို
လူအားလည္း စားတတ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္အေျခအေနကို တြက္ဆမိေသာ ေနာင္႐ုိးသည္ ပခုံးထက္မွ ျခင္းႀကီးအားေဘးသို႔အသာခ်လိုက္သည္။
က်ားႀကီးကားၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ေနာင္႐ုိးတို႔ႏွစ္ေယာက္အား မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
က်ားသဘာဝကား ဘယ္ေတာ့မွ လူသားအားမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဝင္မဆြဲရဲ
ေနာက္မွ ဝင္ဆြဲတတ္သည္။
လူသားအားစားေသာက္လ်ွင္ပင္ ေမွာက္လ်က္အေနအထားျဖင့္မ်က္ႏွာ
အားကြယ္ေဖ်ာက္ စားေသာက္တတ္သည္။
"ဆရာမ ရြာကို....အျမန္ေျပးေတာ့....."
"ကိုေနာင္႐ုိးေကာ...."
"ဆရာမ..အျမန္ေျပးေတာ့
ဒီက်ားက ေခ်ာင္းေနၿပီ
ႏွစ္ေယာက္ေျပးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး....
အျမန္ေျပးဆရာမ"
သူမစိတ္မွာလည္းအင္မတန္မွေၾကာက္လန္႔ေနၿပီး
ဒီေနရာမွ ထြက္ေျပးခ်င္ေနမိသည္။
က်ားအားမ်က္ႏွာျခင္းဆ္ိုင္အေနအထားတြင္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္ ေနာင္႐ုိးစကားဆုံးသည္နဲ႔ ထိုေနရာမွေၾကာက္လန္႔တၾကားရြာဆီသို႔ ေျပးလာခ့ဲေတာ့သည္။
ေနာင္႐ုိးကားမ်က္လုံးမိွတ္ကာၿငိမ္သက္ရင္း
ပါးစပ္လူပ္႐ုံမ် သမန္းက်ားဂါထာ တီးတိုးေရရြတ္ေနမိသည္။
မိမိသည္က်ားတစ္ေကာအျဖစ္႐ွိေနၿပီဆိုေသာစိတ္အားယုံၾကည္မူအားအျမင့္ဆုံးသို႔ပို႔လိုက္သည္။
"ေျဖာင္း....ေျဖာင္း.....က်ား....."
လက္ခေမာင္းခတ္သံက်ယ္ေလာင္စြာျပဳရင္း
က်ား..ဟုက်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ရင္း ေနာက္ဂြၽမ္းတပတ္ျပန္အက်လာတြင္ က်ားတစ္ေကာင္အျဖစ္ ေပါ့ပါးစြာေျမေပၚက်လာေတာ့သည္။
က်ားနာကား ျမပန္းျဖဴ ထြက္ေျပးခ်ိန္ကပင္လူပ္႐ွားမူစတင္ကာေ႐ွ႕သို႔တိုးလာရာ
သူေ႐ွ႕တြင္က်ားတစ္ေကာင္႐ွိေနျခင္းေၾကာင့္ အ့ံျအသင့္သြားဟန္႐ွိသည္။
"ေဝါင္း....ေဝါင္း...ေဝါင္း"
ေတာင္ၾကားလ်ိဳေျမာင္အတြင္း က်ားနာတစ္ေကာင္နဲ႔
လူသား သမန္းက်ားတစ္ေကာင္၏ တိုက္ပြဲသည္
ျပင္းထန္စြာျဖင့္ ကိုက္ခဲတိုက္ခိုက္ေနၾကေတာ့သည္။
ေနာင္႐ုိးအတြက္မူကား ဒီတိုက္ပြဲတြင္အႏိုင္ယူႏိုင္လ်ွင္ပင္ လူသားအျဖစ္သို႔ျပန္ရနိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
သူစိတ္ထဲတြင္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ရေသာခ်စ္သူအတြက္
ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို သူေရြးခ်ယ္ခ့ဲျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ျမပန္းျဖဴ တစ္ေယာက္အေမာေဖာက္မတတ္ ရြာဆီသို႔
ေျပးလာရင္း ရြာသားမ်ားအား အႀကိဳ းအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္သည္။
ရြာသားမ်ားနဲ႔သူမတို႔ က်ားနဲ႔ ဆုံေသာေနရာအားျပန္ေရာက္ေသာအခါ
ေသြးအိုင္အတြင္းလဲက် ေသဆုံးေနေသာ
က်ားနာတစ္ေကာင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
ေနာင္႐ုိးတစ္ေယာက္ကားထူးဆန္းစြာေပ်ာက္ဆုံးေနေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေနာင္႐ုိးအားသူမေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ေတြ႔ခြင့္ရခ့ဲျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သူမသည္ဒီရြာေလးမွာပင္ ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခ့ဲသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္အၿပီးတစ္ႏွစ္အတြင္း ညေရာက္တ္ိုင္း
က်ားတစ္ေကာင္ဟိန္းသံအား ညတိုင္းရြာသားမ်ားၾကားရသည္။
က်ားဟိန္းသံၾကားရတိုင္း ဦးငေပြးတစ္ေယာက္မ်က္ရည္က်ေနတတ္္သည္။
အကယ္၍သာ ယခုဟိန္းေနေသာ က်ားသည္ လူသားတျဖစ္လဲ သမန္းက်ား ေနာင္႐ုိးဆိုသည္ကိုသာ
ရြာသားမ်ားနဲ႔ ဆရာမေလးသိခ့ဲလ်ွင္မူ.......။
Credit to original writer
No comments:
Post a Comment