ဝိဥာဥ္မဲ႔မိခင္နွင့္ ရြာဓေလ့

ဝိဥာဥ္မဲ့မိခင္ႏွင့္ရြာဓေလ့
================

၂၀၀၆ခုႏွစ္ကက်ေနာ္ေတြ႔ျကံုခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေလးပါက်ေနာအကိုက်န္းမာေရးမူးတာဝန္နဲ႔ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းကအစြန္ဆုံးျမိဳ႕နယ္ကရႊာေလးတရႊာကိုသြားဖို႔အမိန္႔က်လာခဲ့ပါတယ္အကိုတေယာက္စိတ္ေတာ့ညစ္ေနရပီသြားမယ့္ေနရာကျငိမ္းခ်မ္းမူမရွိတဲ့ေနရာေဝးပီးအရမ္းေတာက်တဲ့ေနရာဗမာစကားေတာင္မတတ္တဲ့သူေတြကမ်ားမ်ားခုခ်ိန္ထိလည္း
ျငိမ္းခ်မ္းေရးမရေသးဘူးအကိုတေယာက္ထဲသြားဖို႔ေတာ့အဆင္မေျပ
က်ေနာ္ကိုတလေလာက္လိုက္ေနဖို႔ေခၚရပီက်ေနာ္ကလည္းမလိုက္ခ်င္လည္းမရေတာ့လို႔အကိုနဲ႔အတူခရီးဆက္ျကရတယ္လိူင္းကားေပၚပစၥည္းေတြတင္ပီးက်ေနာ္တို႔ကဆိုင္ကယ္နဲ႕သြားတယ္ျမိဳ႕နယ္ေဆးရုံမွာအလုပ္ဝင္စာေရးပီးတာနဲ႔တာဝန္က်ရႊာကေထာ္လဂ်ီႏွင့္လာျကိုျကတယ္
က်ေနာ္တို႔ကိုစက္နဲ႔ပဲလိုက္စီးပီးဆိုင္ကယ္ကိုရႊာသားတေယာက္နဲ႔ေမာင္းခိုင္းတယ္သုံးနာရီေလာက္ျကာတယ္ကားလမ္းမျကီးကေနအေနာက္ကိုဝင္သြားရတာလမ္းဆိုတာမရွိစိုက္ခင္းေတြလယ္ကြင္းေတြကေန
ျဖတ္သြားရတာလာမိတာမွားပီထင္တယ္လို႔ေတြးမိလိုက္တယ္စက္ကလည္းတအားေမာင္းတာညေနမိုးခ်ဳပ္လို႔မျဖစ္ဘူးတဲ့အကိုကေျဖးေျဖးေမာင္းခိုင္းတယ္မီးပါေနတာပဲေျပာေတာ့စက္ေမာင္းသမားကမီးပါလည္းထြန္းမရဘူးဆရာမီးလုံးျကီးမေျပာနဲ႔ဓာတ္မီးေတာင္ထြန္းပီးသြားတဲ့သူမရွိဘူးက်ေနာနဲ႔အကိုနဲ႔သူေျပာတာနားမလည္ျပန္ေမးလိုက္တယ္ဘာလို႔ဓာတ္မီးေတာင္မထြန္းရတာလည္းဆိုေတာ့ညေမွာင္ရင္အိမ္ထဲပဲေနျကတယ္မီးေရာင္ျမင္ရင္ေသနတ္နဲ႔လွမ္းအပစ္ခံရတတ္တယ္ဆရာတို႔ညဆိုဘယ္မွသြားဖို႔မလြယ္ဘူး
ဒီေလာက္ထိဆိုးတဲ့ေနရာဆရာတို႔မသိဘူးလားေမးလာေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားစိတ္ဓာတ္က်ပီးအသံကိုမထြက္ေတာ့ေခါင္းပဲခါႏုိင္ေတာ့သည္
မိုးမခ်ဳပ္ခင္ေလးထိုရႊာကိုေရာက္ခဲ့
ျကသည္ထိုညေတာ့ေဆးခန္းထဲပဲေစာအိပ္ျဖစ္လိုက္သည္သုံးရက္ေလာက္ေတာ့ဘာမထူးျခားေသးေလးရက္ေျမာက္ေန႔လည္ေတာ့ဗမာစကားနဲတတ္တဲ့သူတေယာက္လာပီးစကားလာေျပာတယ္အကိုကဒီရြာကလူေတြက်န္းမာျကတာပဲခုထိကိုေဆးခန္းလာတဲ့သူမရွိေသးဘူးေျပာေတာ့ရြာလူကေျပာျပသည္ဒီရြာကလူေတြကဖ်ားနာလည္းတိုင္းရင္းေဆးပဲေသာက္ျကတာေဆးထိုးရမွာေသမေလာက္ေျကာက္ျကတာဆိုပဲအရမ္းကိုေခါင္ပီးေတာက်ေတာ့ပညာတတ္တဲ့သူမရွိေလးတန္းဆိုတာသူတို႔တြက္ေက်ာင္းပီးသြားသလိုပဲ
သနားစရာေလးေတြပါသူတို႔ဘဝေလးေတြကအကိုကဆက္ေမးသည္အေသအေပ်ာက္ကစာရင္းထဲမွာကေလးေတြကပိုမ်ားေနတာပဲဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းေမးေတာ့ဟုတ္တယ္ဆရာကေလးငယ္ေတြေသတာမ်ားတယ္ဖ်ားတာလည္းမဟုတ္အေကာင္းျကီးကေနေသတာမ်ားတယ္က်ေနာသတိထားမိပီအကိုကမသိေသးက်ေနာ္ကဘယ္လိုေသတာလည္းအေကာင္းျကီးကေနေသတာေမးေတာ့ ရြာသားကေန႔ဆိုေဆာ့
အေကာင္းေဆာ့ကစားေနပီးညဆို
တအားငိုပီး မျကာဘူးေသတာပဲ
က်ေနာကေသတာဘာလဏၡတခုခုေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္ေျပာေတာ့
ထိုလူကရွိတာေပါ့ကေလးေသကို
ျကည့္လိုက္ရင္ဗုိက္တခုလုံးျပာေဟာက္ေနတာပဲသနားစရာပဲဗ်ာ
က်ေနာသိပီဒီရြာကပညာတယ္ေတြအမ်ားအျပားရွိတယ္တာအေနအထိုင္ဆင္ျခင္မွရမည္အကိုကေတာ့သိပ္မယုံခ်င္ ဒီလိုနဲ႔ငါးရက္ေျမာက္
ေန႔မွာေတာ့မေမ့ႏုိင္တဲ့အျဖစ္ေလး
ျကုံေတြ႔ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ
ထိုေန႔ကႏွင္းေတြအေတာ္က်ေနတယ္မီးဖိုေဘးကမခြာႏုိင္ ညေနေျခာ
က္နာရီေလာက္ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ေလးမွာေဆးခန္းထဲသို႔ဆိုင္ကယ္တစီး
အျမန္ေမာင္းဝင္လာသည္အကိုကထြက္ျကည့္ပီးဘာလိုလည္းဘာျဖစ္လည္းေမးေတာ့ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကဗမာစကားမတတ္ရွမ္းလိုေျပာေနတယ္အကိုကသိပ္နားလည္ပုံမေပၚက်ေနာထပီးဝင္ေမးေတာ့သူတို႔ေ
ျပာတာမနဲနားေထာင္ရတယ္
သူရဲ့မိန္းမကေလးေမြးတာအခ်ဥ္း
ကပ္ေနလို႔အကိုကိုလာေခၚတာျဖစ္ေျကာင္းသားဖြားဆရာမလည္းမႏုိင္ေတာ့လို႔ဆရာ့ကိုလာေခၚတာဆိုတာသိလိုက္ရသည္အကိုေျပာျပပီး
အျမန္လိုက္သြားျကရသည္ရြာကတနာရီေလာက္ေမာင္းရမည္လူနာအသက္ကအေရးျကီးေနပီခက္တာကမိုးခ်ဳပ္ပီဆိုင္ကယ္မီးထြန္းေမာင္းဖို႔ဘယ္လိုလုပ္ရမလည္းမတတ္ႏုိင္
ပစ္ခ်င္လည္းပစ္အသက္တေခ်ာင္းအေရးျကီးေနပီလူနာရွင္လည္းအေတာ္ျပာယာခက္ေနသည္ဆိုင္ကယ္မီးထြန္းပီးအျမန္သြားရေတာ့သည္လမ္းကက်ဥ္းေဘးတဖက္ကေရေခ်ာင္းျကီးတစီးသြားစရာသာရွိတဲ့လမ္းေပၚေမာင္းရတာကိုအသက္ပင္ေကာင္းမရႈရဲေခ်ာင္းထဲျကလိုက္လို႔ေတာ့မလြယ္အလြန္နက္ပီးေရစီးတအားသန္တနာရီေလာက္ေမာင္းေတာ့ထိုရြာေလးေရာက္လာသည္ေမွာင္မဲေနတယ္အိမ္ေတြရွိမွန္းေတာင္ဆိုင္ကယ္မီးေျကာင့္သိရတာတအိမ္မွမီးမျမင္လူမျမင္ရြာမွဟုတ္ရဲ့လားေတြးမိသည္ကေလးေမြးေနေသာအိမ္တို႕ေရာက္ျကပီသားဖြားဆရာမႏွစ္ေယာက္ထြက္လာသည္အကို႔ကို
ဆရာက်မတို႔ေမြးတာကေလးေတာ့ထြက္ပီအခ်ဥ္းကပ္ေနလို႔ပါ ဆရာ
ကိုေခၚခိုင္းလိုက္တာလူနာရွင္ေတြကေဆးရုံသြားခိုင္းလည္းမသြားဘူး
အကိုကအိမ္ထဲအျမန္ဝင္သြားသည္
အိမ္ကႏွစ္လုံး ကေလးေမြးေနတာ
တလုံးမိသားစုေတြေဆြမ်ိဳးေတြက
က်န္တလုံးမွာထိုင္ေစာင့္ေနျကရွာသည္က်ေနာကိုလည္းသူတို႔နားေခၚထိုင္ထားသည္တေယာက္မွစကားလည္းမေျပာစိုးရိမ္မူေတြမ်ားေနျကပုံပဲအိ္မ္တလုံးမွာေတာ့အသက္လု
ေနျကရပီလူနာမွာသတိမလည္ေတာ့ကေလးငိုသံေတာင္မျကားႏုိင္ရွာဘူးကေလးကေတာ့ငိုေနရွာသည္လူ႔ေလာကထဲေရာက္တာနဲ႔ဒု
ကၡကဆီးျကိုေပြ႔ဖက္ထားပီေလခန
ျကာေတာ့အကိုထြက္လာသည္အဆင္ေျပပုံမေပၚလူနာမိသားစုအား
ေဆးရုံသြားမွျဖစ္မယ္တအားျကာသြားပီခုအျမန္သြားမွမီလိမ့္မယ္
လူနာမိသားစုလည္းစက္တစီးေခၚပီးေဆးရုံသြားပို႔ဖို႔ထြက္လာခဲ့သည္
လူနာမွာတုပ္တုပ္မွမလူပ္ရြာထြက္ခါနီးက်ေတာ့စက္ကိုရပ္ခိုင္းလိုက္သည္လူနာရွင္နဲ႔ရြာသူျကီးကအျမန္ေမာင္းေပးရန္အကိုကေျပာေတာ့
လူနာရွင္ကဆရာခုေဆးရုံေရာက္ဖို႔
အနည္းဆုံးေလးနာရီျကာမယ္ႏွင္းက်ပီးအရမ္းေအးတယ္လမ္းျကမ္းတဲ့ဒဏ္ကိုလူနာမခံႏုိင္ေလာက္ေတာ့ဘူးဆရာရြာျပင္ထြက္ပီးလို႔တခုခုျဖစ္ရင္လည္းရြာထဲျပန္ေခၚဝင္လို႔လည္းမရေတာ့ဘူးသူကံအတိုင္းပဲ
ထားပီးအိမ္ပဲေခါျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ဆရာ အကိုႏွင့္ဆရာမမ်ားဘ
ယ္လိုေျပာေျပာမရေတာ့ပါအိမ္ကိုသာျပန္ေခါျပန္ျကရေတာ့သည္သူတို႔ထုံးစံအတိုင္းဝိဥာဥ္ျပန္ေခါျကည့္မည္ေနာက္ဆုံးအျကံပဲဒါက
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔လူနာကိုအိမ္လည္တည့္တည့္မွာထားလိုက္ျကတယ္အေမွာင္ခ်ထားသည္အိမ္ကို
မည္သူမ်ွစကားမေျပာပဲတိတ္ဆိတ္ေနျကရသည္က်ေနာနားမလည္ေတာ့သူတို႔လုပ္တာပဲထိုင္ျကည့္ေနလိုက္သည္ လူနာအေပါတည့္တည့္မွာရွိတဲ့ေခါင္မိုးတခ်ပ္ကိုဖြင့္ခ်လိုက္သည္လေရာင္အနဲငယ္ဝင္လာသည္လူနာကို
ျမင္ေနရတယ္ျဖဴဖတ္ဖတ္ျဖစ္ေနတာအေတာ္တုန္လူပ္စရာေကာင္းတယ္ဗ်ပီးေတာ့ကေလးကိုသူ႔ေဘးမွာခ်ထားတယ္ ကေလးငိုသံနဲ႔မိခင္
ျမင္ကြင္းျမင္ရသူမ်ားမ်က္ရည္ပင္မထိန္းႏုိင္ လေရာင္ကပိုလင္းလာသည္ေမ့ေမ်ာေနေသာမိခင္ႏွင့္မိခင္ေဘးမွာခ်ထားေသာကေလးမီးေမာင္းထိုးထားသဖြယ္ လူနာနာမည္ျကားရပီ
အီေနာင့္ တဲ့ သူေယာက္က်ားက
ေခါင္မိုးဖြင့္ထားတဲ့ေနရာေပၚတတ္
ပီး စေအာ္ပါေတာ့တယ္
"အီေနာင့္ ေရျပန္လာေတာ့ ဒီမွာကေလးငိုေနပီ" အျကိမ္အခါခါ
ေအာ္ေနရွာသည္ အီေနာင့္မွာမျကားႏုိင္ေတာ့
က်ေနာ္သေပါက္ပီ သတိလစ္ေန
တာကဝိဥာဥ္ထြက္လည္ေနတယ္ဆိုပီးယူဆထားပုံ ေယာက္က်ားေခၚ
သံျကားရင္ျပန္လာပီးအိမ္ေခါင္မွသူ
ရဲ့ကိုယ္ထဲျပန္ဝင္လိမ့္မယ္လို႔အယူရွိျကတာဝိဥာဥ္ကလြင့္ေမ်ာေနမယ္
ဒါေျကာင့္အိမ္ေခါင္မိုးဖြင့္ခ်လိုက္ျခ
င္းျဖစ္မည္ရြာဓေလ့အယူအဆတခု
အေတာ္ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလိုက္တာ ျမင္ေနရတာျကီးကကေလး
မွာငိုေနတာေမာပန္းေနပီငိုလိုက္တိတ္လိုက္နဲ႔မိခင္ေဘးမွာ
မထူးျခားလာပါအီေနာင့္တေယာက္ တခါသူ႔အေမက အိမ္ဝရံတာထြ
က္ေအာ္ျပန္တယ္မရပါ ဒီတခါေတာ့
သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြေကာရြာထဲကလူတခ်ိဳ႕ေကာ ဝိုင္းေအာ္ပီးေခါျကသည္
အီေနာင့္ ျပန္လာေတာ့ကေလးငို
ေနပီ အျမန္ျပန္လာေတာ့
ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးဆူညံေနေတာ့သည္ အီေနာင့္ တေယာက္ဘယ္
လိုမွမျကားႏုိင္ေတာ့ပါ က်ေနာတို႔
ေတာ့ထိုင္ျကည့္ရုံပဲရွိေတာ့သည္
အယူတခုဟာ ဘယ္လိုမွတားဆီး
လို႔မရဆိုတာသိလိုက္ပါပီ
အီေနာင့္မိသားစုမွာသနားစရာလက္မေလ်ာ့ေသး ရြာ၏အရပ္ရွစ္မ်က္
ႏွာလူခြဲပီးရွာျကျပန္ေတာ့သည္
ဒီတခါေတာ့က်ေနာပါပီ အေရွေျမာ
က္အရပ္တို႔သြားရန္ဦးေလးျကီးတေယာက္သာရွိေနေသာေျကာင့္က်ေနာ့မွာမေနသာလိုက္ပါရေတာ့သည္မီးေတာ့ထြန္းမရဘူးဆိုပဲ ညအေမွာင္ထဲသြားပီးဝိဥာဥ္ရွာထြက္ရမယ္ မတတ္ႏုိင္လိုက္ခ်သြားသ
ည္အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာရြာပိုင္ေျမအထိသြားျကရေတာ့သည္လူခြဲပီး
က်ေနာနဲ႔ဦးေလးျကီးတေယာက္သြားတဲ့ဖက္ကသင္ခ်ိဳင္းရွိတဲ့ေနရာ
ေမွာင္မဲေနတဲ့လမ္းေပၚတီးတိုစာြ
ေခါရသည္ အီေနာင့္ အိမ္ျပန္ေတာ့
နင့္အိမ္ကစိတ္ပူေနပီျပန္ေတာ့ဟု
တိုးတိုးေျပာပီးဆက္ေလ်ာက္လာ
တာသင္ခ်ိဳင္းနဲ႔နီးလာပီေရွအေကြ႔
ဆိုလွမ္းျမင္ေနရပီ ျကက္သီးမ်ား
ထေခါင္းေတြျကီးပီသြားသည္က်ေနာ္တို႔သြားေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ ကစားေနတဲ့စုန္းမီးႏွစ္လုံးေတြ႔လိုက္ရတယ္ဦးေလးျကီးကက်ေနာ့ကို
ဆြဲလွည့္ပီး လာျပန္မယ္ရပီဒီေလာ
က္ဆိုပီးက်ေနာလက္ကိုကိုင္ထား
ေပးပီးအျမန္ေလ်ာက္ေလေတာ့သည္ ဦးေလးျကီးကက်ေနာ့ကို
ေနာက္လုံးဝလွည့္နဲ႔ေနာ္ဘာပဲျကား
ျကားလုံးဝမလွည့္နဲ႔ေျပာပီးအျမန္ကိုဆြဲပီးေလ်ာက္ေနေတာ့သည္
က်ေနာအေတာ္ပင္လန္႔ေနသည္အေနာက္မွာေျခသံလည္းျကားေနသည္ေခြ်းမ်ားပင္ျပန္ေနပီးအိမ္မွျပန္ေရာက္ပ့လားေတြးပီးတုန္လူပ္မိေတာ့သည္ အျမန္ေလ်ာက္လာရင္းရြာစ
ည္းနားေရာက္ေတာ့ေျခသံမျကား
ရေတာ့ ရြာထဲဝင္လာပီ လူနာအိမ္
လွမ္းျမင္လိုက္သည္ မီးမ်ားထြန္း
ထားပီေသခ်ာပီအီေနာင့္တေယာက္ေလာကျကီးကေနထြက္ခြာသြား
ပီဆိုတာစိတ္မေကာင္းသက္ျပင္းခ်မိသည္အျကိမ္ျကိမ္
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့အကိုမ်က္ႏွာမွာဝမ္းနည္းမူေတြျပည့္ႏွက္ေနတာ
ျမင္လိုက္ရသည္
အိမ္ေပၚတတ္လိုက္ေတာ့အီေနာင့္
အေလာင္းစံထားပီ
ကေလးကိုျကည့္လိုက္ေတာ့သူ႔အဖြားလက္ထဲမွာႏုိ႔ဗူးေလးစို႔ပီးအိပ္ေန
ရွာသည္ ျမင္ရသူတိုင္းငိုေျကြးေန
ေတာ့သည္ ဝိဥာဥ္မဲ့ေနတဲ့မိခင္နဲ႔
မိခင္ေပြ႔ဖက္ျခင္းကိုမရခဲ့တဲ့ကေလး
ငယ္ကိုျကည့္ပီးက်ေနာ္တို႔ဝမ္းနည္း
ေနရုံကလြဲပီးဘာမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ
စိတ္မေကာင္းစာြနဲ႔က်ေနာတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုရြာေလးကိုေက်ာခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္
ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားတိုင္းျမင္ေယာင္ဆဲ
စိတ္မေကာင္းျမဲပါ ေမ့မရခဲ့တဲ့
ေန႔စြဲေလး တခုအသိစာမ်က္ႏွာမွာ
ထင္က်န္ေနခဲ့ပါပီဗ်ာ

ရြာအမည္မ်ားကိုခ်န္လပ္ထားျခင္းအတြက္နားလည္ေပးပါလို႔
ေတာင္းပန္လိုက္ပါရေစ

Credit to Sai Thant